เส้นทางจากขอนแก่น สู่ มุกดาหาร

ได้มีโอกาสเดินทางไปอำนาจเจริญ และมุกดาหาร โดยเริ่มจากขอนแก่น ตั้งแต่ เวลา ๐๙๐๐ น. เพื่อไปส่ง พ.ต.ท.จอมพล รุจิรดำรงค์ชัย ในโอกาสเดินทางไปรับตำแหน่ง ๖๕ ที่ อำนาจเจริญ ระหว่างทางได้แวะพักที่ สถานีตำรวจทางหลวงร้อยเอ็ด ซึ่งต้องบอกว่า เคยไปครั้งแรก แม้จะอยู่กองกำกับเดียวกัน เพราะอยู่ไกล จะไปดูให้เห็นกับตาว่า สวยงามจนได้รับรางวัล หน่วยบริการดีเด่นภาคอีสานจริงหรือไม่







ดูภาพแล้วสวยงามร่มรื่นสมคำจริงๆ ข้างหน้าสถานีมีร้านขายกาแฟ ด้วย บริเวณสนามหญ้าก็ทำเป็นเก้าอี้ไม้ยกพื้นสูงด้วยไม้เช่นกัน สำหรับนั่งจิบกาแฟ นั่งพักผ่อนให้หายเหนื่อย






มีป้ายบอกให้รู้ด้วยนะว่าเราได้รางวัลชนะเลิศ  ห้องน้ำที่ร้านกาแฟ ตกแต่งได้อย่างกลมกลืนกับชุดไม้ และซุ้มน้ำตกที่อยู่ข้างๆ เรียกว่าแม๊ต กันมาก ไม่ใช่งบแล้วจะทำได้นะครับ ไอเดียบรรเจิดครับ



สนามหญ้าข้างร้านกาแฟนั้น ใช้เป็นที่กางเต็นส์ สำหรับนักท่องเที่ยว นักเดินทางด้วยนะครับ มีเต้นส์ กางไว้เป็นตัวอย่างด้วย
              หลังจากนั้นก็เดินทางต่อไปที่ จ.อำนาจเจริญ เมื่อ ส่ง๖๕ แล้วเดินทางไปที่ จ.มุกดาหารเพราะว่าที่ อำนาจเจริญ เห็นตำรวจที่นั้นบอกว่ามีร้านข้าวต้มอยู่ร้านเดียว ต้องไปกินที่มุกดาหาร ริมโขง เมื่อกินเสร็จ ได้เวลาเที่ยว สถานที่แรกคือ หอแก้วมุกดาหาร



ที่ตรงนี่ เป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวแทบทุกคน น่าจะเป็นสัญลักษณ์ของมุกดาหาร นักท่องเที่ยวก็อยากจะดูวิวของเมืองมุกดาหารก็ต้องมาที่นี่ ค่าขึ้นไปชมก็ ๒๐ บาท อีกอย่างที่จัดไว้ในนี้จัดไว้แบบ เหมาะมาก คือ ประวัติ วัฒนธรรม ของเมืองมุกดาหาร จะนำมาจัดแสดงรวมกันไว้ที่นี่ ก็รู้ว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มาที่นี่ก็จัดรวมกันไว้ซะเลย เยี่ยม  ที่ประทับใจผมก็คือ ประวัติของแต่ละชนเผ่าของมุกดาหาร


วิวของมุกดาหารมองจาก หอแก้ว


มุกดาหารริมฝั่งโขง

        ที่น่าสนใจของชนเผ่าคือ มีชนเผ่าเยอะมาก นำมาเขียนไว้ไม่หมด เหตุเพราะว่า เมืองนี้เป็นเส้นทางค้าขายของภูมิภาคนี้ สังเกตได้จาก มีเงินโบราณมากมายเช่น เงินรูปี  เงินถาด (ซึ่งเป็นเงินแท้ หล่อขึ้นเหมือนรางข้าวหมู ตอนเดินเที่ยวที่ตลาดอินโดจีน ก็มีแม่ค้านำมาวางขาย แต่คิดว่าไม่ใช่ของจริงเพราะ ขายแค่ ๗๐๐ บาท ขนาดยังไม่ต่อรองราคานะเนี๋ย กลัวเหลือ ๕๐ บาท ขนาดที่หอแก้วยังไม่มีโชว์ เลย แล้วแม่ค้าเอามาจากไหน แม่ค้าที่เอามาขายก็ ดูเหมือนไม่ใช่คนอีสาน แต่เหมือนคนเวียดนาม ที่อยู่ตามภูเขา พูดไทยไม่ชัดด้วย แต่เอ หรือว่าเป็นชนเผ่าที่นี่)   ผมน่าจะเรียกเมืองนี้ว่า เมืองในเส้นทางสายไหมจะดีกว่า ที่ผมสนใจชนเผ่าก็เพราะว่าตอนผมเรียนที่กรุงเทพฯ(ผมเป็นเด็กกรุงนะจะบอกให้) มีรุ่นพี่คนหนึ่งผู้หญิงครับ สวยมากขาวด้วย เขาบอกว่ามาจากมุกดาหาร พูดภาษาชนเผ่าได้ด้วย และตอนเด็กๆ ตอนที่ผมอยู่ขอนแก่น มีพ่อค้า ที่มาซื้อทองตามหมู่บ้าน เขาจะมีลายสักที่ต้นขาขวาเช่นกัน บอกว่ามาจากมุกดาหาร ตามประวัติที่เขียนไว้ให้อ่านที่หอแก้ว มีแม้กระทั้งมาจากพม่า ก็มี มาจากเวียดนาม ก็มี เห็นได้ว่าเป็นเส้นทางการค้าจริงๆๆ

ระหว่างทางที่เดินชมตลาดอินโดจีน พบไอเดียบรรเจิด ทำให้ค้าขายได้
         หลังจากนั้นได้ไปสักการะ ศาลเจ้าแม่สองนาง ที่อยู่ติดท่าเรือข้ามฝาก ผมถามคนแถวนั้นว่าทำไมจึงมีศาลเจ้าแม่สองนาง



เขาบอกว่า อยู่คนเดียวเปรี่ยวหัวใจ อยู่สองคน ทุกข์ระทมแต่สนุก เพราะเหตุนี้มุกดาหารจึงมีศาลเจ้าแม่สองนาง ข้อเท็จจริงผมไม่ทราบ แต่ก็ได้ไปสักการะท่านแล้ว

        ถึงเวลาเดินตลาดริมโขง มีวัดตลอดฝั่งโขงครับอยู่คนละฝั่งกับตลาด วัดเยอะครับ ตามตำรา ว่าไว้ว่า เมืองใด ค้าขายร่ำรวย สงบสุข เมื่องนั้นวัดจะเยอะ เพราะคนเลื่อมใสในศาสนา ดูอย่างอยุธยา สิก่อนเสียกรุงวัดน่าจะเยอะกว่านี้ ตำราต่างๆ ก็น่าจะเยอะด้วยแต่ทุกวันนี้เห็นแต่ซากเพราะโดนเผาหรือเปล่า วัดตามริมโขง ใครเป็นคนสร้าง รับวัฒนธรรมมาจากใหน ผมสังเกตุดูแล้ว พระพุทธรูปแถวหนองคาย ซึ่งเป็นอีสานเหนือ ตลอดมาถึงมุกดาหาร แดนอีสานใต้ มีลักษณะเหมือนกัน อย่างเป็นพระนาคปรก พญานาค ลำตัวตรงๆๆ เหมือนกัน เห็นได้ว่ารับวัฒนธรรมมาจากลาว(อาณาจักรล้านช้าง)ข้อมูลนี้ อ่านมาจากวัดในจังหวัดหนองคายครับ







สัตว์เทพนิยาย ไม่เคยเห็นและไม่เหมือนใคร แล้วแต่เราจะจินตนาการอย่างไร อยากให้วิเศษอย่างไร ก็เอาความวิเศษของสัตว์แต่ละชนิดมาผสมกัน ออกมาเป็นรูปร่างอย่างที่เห็น หนักเข้า เอาคนไปผสมด้วยก็มี เป็นความสวยงามของจินตนาการและศิลปะ แต่สิ่งที่เชื่ออย่างยืนยงในแถบนี้คือพญานาคครับ ได้เวลากลับขอนแก่นแล้วครับ